Onzichtbaar

Het was een gevecht van maanden, maar hier staat hij dan te glimmen in de zon, mijn eigen scootmobiel. Op de plaats van de stoel bevindt zich een bakje dat op luchtdruk zakt en stijgt, zodat ik er met mijn rolstoel in en uit kan rollen. Met de zon in mijn rug rijd ik geruisloos door rustige staten en op haast lege fietspaden. De rust komt uiteraard door de Corona maatregelen, maar in mijn beleving is iedereen thuisgebleven omdat ze bang zijn mij in dit gevaarte tegen te komen.

Aan nieuwsgierigen leg ik uit hoe geweldig ik het vind dat ik eindelijk rond kan rijden en wat een geluk dat het ook nog eens mooi weer is. Wat ik ze niet vertel is dat ik me eigenlijk rot schaam. Ik geneer me dood, ik voel me bekeken, tentoongesteld en uitgelachen. Als een aap, rondrijdend in een etalage.

Dagelijks maak ik een ritje om handig te worden met deze scoot. Bijvoorbeeld om – als er iets onverwacht gebeurt – te remmen, in plaats van gas te geven. Maar de voornaamste reden om dagelijks een rit te maken is dat ik hoop dat mijn ongemakkelijkheid met dit vreemde apparaat zal verdwijnen als ik er maar vaak genoeg in rijd.

Het staat weer klaar voor het huis, ik rol stilletjes het bakje in. Uit alle macht probeer ik mezelf onzichtbaar te maken. De scoot zelf mag dan wel geruisloos zijn, maar de perspomp die het bakje naar de hogere vertrekstand moet tillen is dat zeker niet. Ik start mijn scoot,

door de hele buurt klinkt het oorverdovende kabaal van de luchtcompressor.

 

 

Corona voorjaar

Een gevolg van de Corona maatregelen is dat ik, op deze doordeweekse ochtend, samen met mijn vriend koffie kan drinken in de heerlijk warme voorjaarszon. Het is een van de kleine voordelen. Genietend kijk ik naar de tulpen in onze achtertuin. De meeste zijn nog in de knop, de rest staat al prachtig in bloei.

Dit weekend zouden we voor het eerst naar een camping in het oosten van het land gaan. Sykes – de bijna hulphond – zou meegaan, ik was zo benieuwd hoe dat zou uitpakken in de beperkte ruimte van onze caravan. Buiten de caravan moet ze uiteraard aan de lijn, we hadden de grondpin met een lange lijn al ingepakt, zodat ze ‘vrij’ zou kunnen rondsnuffelen. Ze zou zich waarschijnlijk vastdraaien om van alles en nog wat.

Vanwege de Corona maatregelen gaat ons eerste kampeer weekend niet door. Daar baal ik behoorlijk van, zeker nu het dit weekend prachtig weer belooft te worden.

Sykes lijkt zich ondertussen prima te vermaken in onze tuin met haar speurtocht naar muizenholletjes. Ze heeft er een gevonden en begint enthousiast te graven, waarbij ze niet eens in de gaten heeft dat de muisjes allemaal ontsnappen uit de gaten om haar heen.

Wanneer Sykes haar graafwerk uitbreidt, zie ik tot mijn ontzetting hoe de tulpen door de lucht vliegen.

 

Een vriendin heeft het door haar gemaakt spel ‘kansen keren’ (een educatief bordspel over sociale ongelijkheid) vertaald naar de huidige Corona situatie. Het is mooi geworden met veel linkjes naar achtergrondinformatie. Klik hier om het te bekijken (en te downloaden).

 

Podcast

De cursus ‘hoe maak ik een podcast’, lag al maanden in de kast. Nu alle afspraken met vrienden, familie en dokters zijn afgezegd vanwege de Corona maatregelen, heb ik ruim de tijd om hier eindelijk mee te starten.

Al snel blijkt dat een podcast niet zomaar gemaakt is, inspiratie en enthousiasme blijken niet genoeg. Het duurt eindeloos voordat ik de basisbeginselen onder de knie heb. Ondanks mijn gestuntel, voelt het heerlijk om weer iets nieuws te leren.

Samen met een bevriende medepatiënte, die prachtige gedichten schrijft, maken we de eerste aflevering van onze podcast over het leven met MS.

De eerste aflevering van MS-PEP (Peinzen En Praten) staat klaar op https://mspeinzenenpraten.podbean.com