De overeenkomst tussen sneeuw en een hittegolf

Net als een paar maanden geleden zit ik binnen. Destijds omdat ik in de sneeuw niet zelf kan rollen in mijn rolstoel, de grote wielen slippen weg in de sneeuw en de kleine voorwieltjes graven zich in. Nu, omdat ik niet (meer) tegen hitte kan. Ik probeer eraan te ontsnappen door binnen voor een ventilator te gaan zitten, de gordijnen dicht.

Zenuwen die spieren moeten aansturen doet het niet goed met grote hitte, dankzij m’n MS doen ze bij mij dan vrijwel niets meer. Alleen met uiterste inspanning lukken fysieke activiteiten nog, zoals het rollen van m’n stoel. Daarmee oververhit ik mezelf natuurlijk wel.

Ik zit te fantaseren over een duik in een helder meer met fris, zoet water. Daarbij vergeet ik voor het gemak dat ik alleen in zout water nog blijf drijven. In zoet water zal ik zinken, maar daar hoef ik me met mijn dagdromerij niets van aan te trekken.

Net als een paar maanden geleden kijk ik uit naar mijn afspraak die me even uit m’n huis haalt. Mijn rolstoel zal geduwd worden en waar ik destijds uitkeek naar de verwarming, kan ik dit keer haast niet wachten tot ik in de koele auto zit.

 

Veel-tinten-grijs Retriever

Sykes komt hard aanrennen over het open veldje in het bos. Normaliter een prachtig gezicht, onze mooie Golden Retriever over een groen grasveld. Deze keer is het grasveld door de droogte veranderd in een gele zandvlakte en wanneer Sykes komt aanstuiven, samen met een aantal andere honden, is dat letterlijk stuiven. Ze zijn nauwelijks meer te onderscheiden in de enorme stof- en zandwolk die ze zelf veroorzaken. Eenmaal thuis ziet Sykes er niet meer zo mooi golden uit, eerder veel tinten grijs. Een wasbeurt zou haar goed doen.

Vorige zomer was Sykes nog een vervend water- en modder-duiker, afgelopen herfst, winter en lente ook trouwens. Na een regenbui moest elke poel in het bos besprongen worden. Bij voorkeur grote, zwarte modderbaden waar ze dan ook nog met haar kop onder ging. Ze vond het nooit een probleem om zich dan bij thuiskomst af te laten spoelen met een tuinslang.

Op warme dagen stapte ze vorige zomer na het wandelen steevast in haar zwembadje, een plastic zandschelp met water, en liet zich dan met een gelukzalige glimlach zakken. We dachten dat ze dat juist bij de hitte van dit jaar ook zou doen, waarna we haar zouden kunnen afspoelen met de tuinslang en voilà, schoon.

Tot onze verbazing denkt Sykes hier totaal anders over. Bij thuiskomst weigert ze om in haar zwembadje te gaan en rent ze zelfs weg voor de tuinslang. Ze ploft het liefst binnen neer op de koele plavuizen, waar ze een omtrek van stofzand en haren achterlaat. Eenmaal afgekoeld neemt ze haar plaats in op de bank, waar haar donshaartjes in blijven hangen.

Hoewel ze de laatste keer dat ze naar de trimmer is geweest nog wel twee weken naar de shampoo van de kapper rook en haar staart te netjes was geknipt, zit er toch niets anders op.

Sykes heeft volgende week een afspraak bij de hondenkapper.

Even bijkomen

Sykes heeft het zwaar. Niet alleen maakt deze warmte haar sloom, ook denkt ze dat ze alles wat vliegt moet vangen. Op ons terras moet ze behoorlijk aan de bak, van vlinder tot merel en van libelle tot hommel.

Gelukkig voor de vliegende dierenwereld in onze tuin lukt het zelden. Voor Sykes is deze inspanning in de zon enorm vermoeiend en daarom zoekt ze een rustig en koel plekje om even bij te komen.

Gevonden.