Vanochtend weer eens de puzzeltocht door het vernieuwde ziekenhuis gemaakt. Elke keer moet ik opnieuw zoeken waar ik ook alweer de juiste lift naar mijn afdeling vind, of waar ik überhaupt een lift vind – in mijn rolstoel kom ik de trap zo moeilijk op.
Ditmaal kom ik de uitslag ophalen van een gezellig ogend, meerkleurig moedervlekje dat twee weken geleden uit mijn schouder is gesneden. Ondanks mijn weerstand, heb ik sinds mijn melanoom van vorig jaar veel nacontroles. Onzin vond ik, maar bij de vorige check vonden de dokters dat dit vlekje toch echt verwijderd moest worden.
Ervan overtuigd dat het gewoon een schattig moedervlekje was, zit ik in de wachtkamer me in gedachten alleen druk te maken om het doolhof om hier te komen en om de brandende zon waaronder ik zojuist naar het ziekenhuis reed.
Wanneer ik aan de beurt ben zie ik aan het gezicht van de dokter dat het toch niet helemaal oké is. Inderdaad is de uitslag een stuk minder gezellig dan gedacht, dat schattige vlekje blijkt een ‘melanoom-in-wording’.
Misschien was het mijn eigen flauwe grapje om de plots zo zware stemming wat te verlichten, of misschien waren het haar lessen ‘Positieve Gezondheid’ (kijk vooral naar wat de patiënt nog wél kan). Hoe dan ook draait de dokter zich met een stralende glimlach naar me toe en zegt:
“Dat kunt u dan weer wel goed mevrouw, een melanoom maken”
nadiagnosems 