Caravan in november

Met veel moeite klim ik de caravan in die we zojuist hebben gekocht. Mijn rolstoel blijft buiten staan, daar heb ik binnen niets aan en bovendien kan hij niet door het deurtje. Eindelijk kan ik starten met al die leuke pimp-ideetjes die ik voor onze eigen caravan heb. Het vervangen van de beige gordijntjes die voor alle raampjes hangen lijkt me een goed beginpunt. Omdat de verkopers ook de caravan in zijn geklommen, durf ik niet hardop te zeggen wat ik van de gordijntje vind –oerdegelijk dingen in een poepkleur. Wanneer ik kenbaar maak dat ik misschien wel andere gordijntjes zou willen, helpt de verkoopster me met het vasthouden van de rolmaat zodat ik de raampjes op kan meten.

De verkopers blijven de hele tijd in de caravan zitten, wat het rondsnuffelen er niet makkelijk op maakt. Ik snap het wel, binnen is het lekker warm en droog. Het contrast met buiten is zo enorm groot, dat ik er haast de slappe lach door krijg. Het is buiten donker, koud en nat en wij kopen een caravan! Het geluid van de regen op het dak klinkt erg gezellig. Het getik gaat opeens over in zwaar geroffel, een enorme bui is losgebarsten. Ik voel me rijk, droog en warm in ons nieuwe, kleine huisje.

De enorme regenbui maakt het ons overigens wel makkelijk om te zien of de caravan ergens lekt –misschien langs het dakraampje? Zelfs de kleinste lekkage zou door deze hoosbui echt wel zichtbaar zijn geworden, gelukkig zien we nergens druppels ontstaan.

We wachten tot het droog is en besluiten dan naar huis te gaan. Nadat ik moeizaam uit de caravan ben geholpen plof ik in de mijn rolstoel neer, die al die tijd buiten heeft gestaan.

Terwijl ik neerkom, hoor en zie ik het water uit de zitting spuiten.

Patiëntenbijeenkomst

Het ziekenhuis heeft ons, patiënten, uitgenodigd om input te geven op hun nieuwe beleidsvoorstel. Er is niet aan alles gedacht en de patiëntenbijeenkomst begint hilarisch als ik –een echte patiënt, in een echte handbewogen rolstoel– niet naar binnen kan.

De dranger op de voordeur is zo sterk, dat ik mijn rolstoel er niet tussen geperst krijg, direct achter de deur is een trap met zes treden en er is geen lift of helling. Via een achteringang kom ik binnen in een rommelhok. Om in de plenaire zaal te komen moet ik een paar treden naar beneden. Het is ongelooflijk, deze bijeenkomst is speciaal voor patiënten en niemand heeft erbij stil gestaan dat er misschien wel iemand in een rolstoel komt.

Als een statement blijf ik bovenaan de trap zitten. Vanaf hier kan ik nauwelijks iets zien, maar hiermee kan ik een punt maken, namelijk dat het moeilijk is voor te stellen wat de gevolgen van een ziekte kunnen zijn (voor artsen en zelfs voor organisatoren van een patiëntenbijeenkomst) en dus laat ik iedereen langs me op wurmen, zit ik in de weg voor de kapstok en laat ik een tafeltje en veel kopjes koffie brengen.

Iemand komt me vertellen dat mijn werkgroepje in een zaaltje op deze verdieping is “ik heb het gecheckt”, maar ook dit zaaltje blijkt nauwelijks toegankelijk. De deur met dranger wordt open gehouden door iemand die in eerste instantie natuurlijk enorm in de weg gaat staan. Het zaaltje ligt 40 centimeter hoger en de deuropening is zo smal dat ik bang ben mijn handen open te halen aan het kozijn.

Zonder dat er een woord aan vuil gemaakt wordt, voel ik dat andere patiënten me omhoog tillen en opeens ben ik binnen.