Het zorgkantoor komt controleren of ik mijn PGB wel juist besteed. Dit is niet de eerste controle en zal ook niet de laatste zijn. De vorige controles verliepen prima, waren zelfs bijna gezellig. Natúurlijk verliepen ze prima, ik houd me keurig aan de regels, geen enkel probleem. En toch ben ik zenuwachtig.
Sykes heeft haar opleiding tot hulphond nooit afgerond, maar op de momenten als deze, waarop ik veel stress heb, kan ik me geen betere hond wensen. Ook nu kijkt ze me verwachtingsvol aan, klaar om in actie te komen. Meestal bestaat haar ‘actie’ uit stil blijven zitten zodat ze heerlijk geknuffeld kan worden. Ik word rustig en Sykes wordt gekroeld, een win-win.
Voor de zoveelste keer bekijk ik de kast met een schappen vol PGB-ordners. Het zorgkantoor heeft jaren geleden een ordner verstrekt voor mijn administratie, maar die was veel te klein. Het was een smalle klapper die al vol zat met hun eigen tabbladen, informatie en voorbeelden. Ik kijk in de kast, de dikke ordner die ik zelf heb aangelegd met alle facturen en zorg-overeenkomsten is de belangrijkste. Er zijn ook nog ordners met beschrijvingen van wat mijn thuiszorg-verpleegkundigen en mantelzorgers precies doen, drie ordners met ziekenhuis-zaken (een per ziekenhuis), met gemeentelijke-zaken, relevante informatie over MS, oude PGB administratie en een klapper van de thuiszorg. Bij de PGB controle heb ik er genoeg aan als ik weet waar ik wat kan vinden, ik hoef ze heus niet allemaal niet op de keukentafel klaar te leggen.
Ondertussen voel ik Sykes slikken en ik glimlach, kroelen vindt ze zo lekker dat ze er soms van gaat kwijlen. Pas wanneer ik haar ook voel kauwen kijk ik omlaag en zie ik nog net hoe Sykes een koek van het schaaltje naar binnen werkt. Ik pak het schaaltje af met nog maar één koek en zet het op de keukentafel, je ziet er niets van dat een hond de rest opgegeten heeft.
Uren later schuif ik nerveus het schaaltje met de overgebleven koek naar de PGB-mevrouw.
nadiagnosems 