Vroeger deed ik dat zo graag, windsurfen. Lekker op het water, weg van alles. De zon hoefde niet eens te schijnen, want ik had een warm surfpak. In mijn eentje op plekken op een meer komen waar verder alleen eenden kwamen. De ‘grindgaten’ (zandafgravingen) waren mijn favoriet om op te surfen want die hadden het meest heldere, zoete water.
Er moest wel een beetje wind staan, want zonder wind is het lastig surfen. Dan sta je op een wankele plank, mast rechtop, giek in de handen en het gevoel nergens houvast aan te hebben. Dan kan het nog beter heel hard waaien, dan kun je eraan gaan hangen. Ik kan al lang niet meer surfen en heb ik mijn surfspullen weggegeven. Het zijn fijne herinneringen, die surfmomenten.
Ik laat onze pup (Sykes) nog wel eens een plasje doen op het gras achter mijn huis, dat kan ik lopend en dat gaat best goed. Hoewel ik vreselijk veel moeite heb met staan in een open ruimte, sta ik wel stevig op het terras als ik haar aan de uitlaatriem vasthoud en zij, al trekkend aan de lijn, haar ding doet op het gras.
Het werkt net als bij het hangen aan een surfzeil, het makkelijkst als het een beetje waait en moeilijk als het niet waait. En net als bij het surfen is het lastig als de druk opeens wegvalt of van een andere kant komt. Als Sykes me opeens een onverwachte kant uit trekt dan gaat het mis, dat gebeurt gelukkig maar zelden.
De associatie is sterk en fijn: windsurfen met Sykes.
nadiagnosems 