Op mijn speciale scooter, waar ik in mijn rolstoel op kan, rijd ik op het daarvoor toegewezen fietspad. Voor me rijdt een groepje fietsers, wat best lastig is. Ik ga weliswaar harder maar heb geen ruimte om ze in te halen.
We willen allemaal op hetzelfde punt een brede weg over, met in het midden een vluchtheuvel. De automobilisten stoppen en de groep voor me fietst door. Ik rijd er achteraan. Zonder waarschuwing maakt de achterste fietser midden op de weg – naast de vluchtheuvel – een noodstop. Ze springt van haar fiets, frame tussen haar benen, en trekt haar voorwiel naar achter van de rijbaan af. Geschrokken ga ik vol in de remmen en gelukkig gaat het allemaal net goed, hoewel ik licht een van haar fietstassen raak doordat ze de fiets naar achteren trekt. Geen idee waarom ze zo hard remde, de automobilist op de rijbaan stond al stil om de andere fietsers door te laten.
De vrouw besluit toch weer op te stappen en door te rijden – natuurlijk juist op het moment dat de automobilist hetzelfde denkt, gelukkig let hij goed op en gaat ook dat goed.
Omdat ik even verderop rechtsaf moet, blijf ik achter haar rijden, maar zonder hand uit te steken slaat zij ook rechtsaf. Na de bocht kan ik haar eindelijk voorbij. Ik verbijt mijn neiging om haar te wijzen op haar gevaarlijke gedrag, maar net als ik haar voorbij ga hoor ik dat zij iets tegen mij zegt. Dit kan ik niet goed verstaan hebben. Ik blijf naast haar rijden en zeg: “huh?” Ze herhaald het hard en geïrriteerd:
“Kun je wel in zo’n karretje zitten, maar dan mag je nog wel sorry zeggen!”
nadiagnosems 