Zorgovereenkomst opsturen

Er is alwéér nieuwe wetgeving rond PGB’s en dat betekent dat ik mijn zoveelste nieuwe zorgovereenkomst moet afsluiten met de thuiszorg. Zaterdag kreeg ik hierover een brief van de Sociale Verzekeringsbank (SVB) met meteen de overeenkomst erbij die ik moet gebruiken. Binnen twee weken wil de SVB de zorgovereenkomst ingevuld teruggestuurd hebben, dat geeft hen vervolgens vier maanden de tijd om het te controleren.

Ik vul de overeenkomst zover mogelijk in, zodat de thuiszorg alleen nog een handtekening hoeft te zetten. Omdat de SVB het origineel wil hebben, moet het vandaag nog op de bus. Ik doe alles in een grote enveloppe en rol naar de brievenbus. Het blijkt een onverwacht lastige rit: precies voor zo’n schuin rolstoel-afritje waar ik het trottoir af moet staat een auto geparkeerd. Ik rol terug tot waar ik de straat op kan en ga richting de brievenbus, daar moet ik een ander trottoir op. Gelukkig staat hier geen auto voor het opritje, maar het is superstijl, dat is zwaar hoepelen. Mijn hoofd is inmiddels paars aangelopen van de inspanning.

Door de struiken langs het trottoir, zie ik de brievenbus niet staan. Ik rol verder, pak de enveloppe, steek het omhoog in… niets! De brievenbus is weg, opgeheven. Alleen twee missende stoeptegels verraden dat hier ooit iets heeft gestaan. De enveloppe met de zorgovereenkomst steek ik stevig onder één been. Ik ga het trottoir weer af en rol midden op de weg terug naar huis. Ik overdenk hoe ik de bladzijdes zal inscannen en naar de thuiszorg mailen, hopelijk kan dit de goedkeuring wegdragen van de SVB. Ondertussen let ik niet op de weg. Luid claxonnerend komt een auto voorbij razen, de bestuurder wijst boos naar z’n voorhoofd.

Het is de postbode.

Sykes gaat proeflogeren

De afgelopen vakanties zaten we behoorlijk met het wegbrengen van Sykes naar een kennel in onze maag. Gelukkig hoeven we haar dit jaar niet weer naar een hondenpension (nog chiquer klinkt ‘hondenhotel’) te brengen. Vorig jaar hoorden we haar janken totdat we in de auto zaten, dat geluid heeft ons de hele vakantie achtervolgd.

Sykes heeft het zelf geregeld. In het bos, waar ze altijd uitgelaten wordt, heeft ze vriendschap gesloten met twee dames die op haar willen passen als wij op vakantie zijn. Om uit te proberen of dat allemaal wel goed zal verlopen, gaat Sykes een dagje bij hen logeren.

We wilden een overzichtelijk en vooral kort lijstje maken met wat Sykes wel of juist niet mag en moet, maar dat leverde al snel twee volle A4-tjes op met do’sof don’t’s, de contactgegevens van haar dierenarts, een lijstje commando’s dat ze kent en natuurlijk onze telefoonnummers (voor het geval dat). We hebben voor onszelf ook nog eens een lijst gemaakt met de dingen die wij niet moeten vergeten voor haar in te pakken.

Alsof Sykes alle ophef begrijpt (niet voor niets een hulphond), laat ze zien dat zij ook haar steentje wil bijdragen om er een relaxt logeerpartijtje van te maken. Ze komt aanrennen met in haar bek het -wat haar betreft- aller, állerbelangrijkste wat echt mee moet: haar superranzige knuffel-dekentje.