Zoals zo vaak, zit ik te wachten. Nadat ik heb gewacht op de thuiszorg en de taxi, zit ik nu in het ziekenhuis, in de wachtkamer van mijn dokter. Dit keer ben ik goed voorbereid. Ik heb een mooi schrijfblokje bij me en een pen die lekker schrijft. Een medepatiënt zet een bekertje koffie voor me neer op het tafeltje naast me en ik begin te schrijven.
Heerlijk vind ik dat, al schrijvend mijn tijd ‘verdoen’. Op papier ben ik ergens anders, kan ik veel meer dan in het echt –zit ik niet in een rolstoel– en ziet alles er anders uit. Ik kan een heel andere wereld maken. Gewoon hier en nu, in de wachtkamer. Ik drink een cocktail in een strandbar en heb geen idee hoe mijn echte omgeving eruit ziet, ik ben in een parallel universum.
Volledig verdiept in mijn verhaal, hoor ik niet dat ik geroepen word. Ik schrik als de dokter me op mijn schouders tikt en terughaalt in het hier –vreemde mensen, systeemplafond en felle lampen– en nu. Onhandig laat ik de schrijfspullen uit mijn handen vallen. Hopelijk heeft niemand deze klunzigheid opgemerkt. Om mijn rolstoel een kwartslag te keren en snel mijn spullen op te kunnen rapen, draai ik hard aan één wiel. Met mijn ellenboog stoot ik mijn bekertje automaten-koffie om. Te laat zie ik dat de arts gehurkt naast me zit, op zoek naar mijn pen.
Op haar verder smetteloos witte doktersjas verschijnt een grote koffievlek.
nadiagnosems 
Beste Lisette,
ik zou je graag willen vragen of je je blogs ook op MSweb zou willen zien. En misschien ben je geïnteresseerd in een interview?
Ik lees je blogs met veel plezier,
vriendelijke groet,
Marja Morskieft