Op zoek naar kankercellen krijg ik een PET/CT-scan. Het apparaat is me bekend, mijn bovenlichaam werd er al verschillende keren in bekeken. Het moet met contrastvloeistof, dat ken ik ook. Infuus erin, arm boven m’n hoofd, “adem even vasthouden, ademt u maar weer door” en klaar is de scan. Fout, ik zit er helemaal naast!
Niets heeft me voorbereid op deze scan. Ditmaal is de contrastvloeistof echt radioactief materiaal. Het zit in een futuristisch uitziende metalen cilinder en wordt rechtstreeks verbonden aan mijn infuus. Het voelt alsof ik in de opname van een James Bond-film lig. Ik moet ongeveer een uur in het bed blijven liggen, zonder enige inspanning, want dan zouden mijn spieren de radioactieve glucose aantrekken. Zelfs mijn telefoontje moet in de jaszak blijven.
Een uur stilliggen in een comfortabel bed is geen probleem, maar toch zou ik willen dat ik het van tevoren op deze manier had begrepen. Vooraf moest ik een halve liter water drinken, ik dacht dat ze voorafgaande aan de scan bedoelden en omdat die pas over anderhalf uur staat ingepland, heb ik nog nauwelijks iets gedronken. De balie medewerkster heeft direct door dat ik het niet snap en me een beker met water gebracht.
De scan zelf is ook anders dan die snelle CT’s die ik eerder heb gehad. Het apparaat is weliswaar bekend, maar verder heeft het niets te maken met ‘even adem inhouden’. Het onderzoek duurt lang. Het apparaat beweegt langzaam over mijn hele lichaam, millimeter voor millimeter.
Ondanks dat ik er duidelijk niets van begrepen heb is de scan gelukt, zo wordt me verteld. Mijn onwetendheid zal heus geen invloed hebben op de uitslag. Wel op mijn energie, comfort en stress. Het was een uitputtingsslag.
Vol smart wacht ik op de energieke effecten van dat beetje kernenergie dat ik ingespoten kreeg.
nadiagnosems 